Hoi mensen,

weer een verhaaltje, dit keer over het weekend.

Op vrijdag had ik om half 7 ´s morgens samen met Simone en Miranda, ook Nederlands, de bus naar Manuel Antonio. Rond half 11 waren we bij ons hostel, Vista Serena. Toen we eerder in de week op school een hotel gingen boeken (de school doet dat allemaal voor je), was alles óf heel duur óf vol. Uiteindelijk pakte ik mijn Lonely Planet erbij (ik was de enige van ons drieën die er een had!) en haalde daar deze uit, die een hele goede recensie had, maar 15 dollar* per bed vroeg en beschikbaar was.

*In Peru was 15 dollar belachelijk veel (daarvoor had je een upscale hotel), maar hier is alles veeeel duurder. Bovendien is Manuel Antonio gewoon een ontzettend toeristische plek.

Daar kwamen we nu dus aan, en Vista Serena bleek inderdaad een vista serena te hebben: een prachtig, sereen uitzicht vanaf een heuvel op de bossen die naar de stranden toelopen, met daar achter de eindeloze Pacific. Helaas konden we nog niet inchecken, dus hebben we onze spullen daar gelaten en zijn we naar het strand gegaan.

Al snel werd duidelijk hoe allesverzengend heet het daar is; zeker in de zon op het strand. Natuurlijk ben ik verbrand, maar erger vond ik dat je gewoon niet aan de hitte ontkomt. Toch was het strand geweldig en de zee heerlijk om in te zwemmen; niet te koud en met werkelijk prachtige golven. Na een tijdje zagen we een paar kleine aapjes over de daken van de restaurants achter ons rennen, die na een tijdje via de electriciteitsdraden overliepen naar de bomen boven ons. We zijn blijven liggen tot het donker werd (rond 6 uur), en we een prachtige zonsondergang op de foto konden zetten. (Dat was ook meteen het laatste wat ik fatsoenlijk gefotografeerd heb, want toen begon het al dat de lens van mijn camera niet meer uitging wanneer ik hem aanzette. De volgende ochtend was het helemaal gebeurd helaas.) Daarna hebben we gegeten in een pizzeria en zijn daarna naar ons hostel teruggegaan. We namen de bus, maar die ging halverwege de kronkelweg de heuvel op kapot, dus moesten we verder lopen.

Het hostel was echt zo´n gezellig backpackersoord, met een overdekt balkon met hangmatten, stoelen en tafels, een keuken, internet, een tv, een radio en meer. Veel gezellige figuren en de hele dag muziek. Ik ben gaan douchen en ben daarna als een blok in slaap gevallen, ondanks het permanent ratelende airconditioning-apparaat en de muziek vanaf het balkon.

De volgende dag gingen we rond 7 uur naar beneden (het gebied rond het strand met alle restaurants en winkels), waar we met onze gids, die we de vorige dag ontmoet hadden, hadden afgesproken. Hij hete Manuel en hade en enorme verrekijker op statief mee, die heel erg nuttig bleek te zijn.

Met hem gingen we het park binnen. Je loopt er over een vrij brede weg een oerwoud in, oftewel een enorme chaos van bomen en planten waar je in eerste instantie niets in ziet. Maar Manuel wees ons al snel op allerlei vogels en na een paar honderd meter zagen we al weer de eerste apen. Op verschillende plaatsen stopte Manuel om de verrekijker in te stellen en dan zagen we slapende vleermuizen, insecten, spinnen, luiaards, apen, bijennesten, hagedissen en salamanders en op het einde in een gebied met water zelfs een krokodil! Mijn favoriet was een vogel die deed alsof hij het verlengde van een afgebroken tak was. Het was een bruin beest met een perfect gevlekt verendek die op een afgebroken tak zat, met zijn kop in zijn vleugels, en zo net een extra stuk tak leek.

Na de tocht met onze gids, en een rondwandeling over een schiereiland(je) met mooie uitzichten, zakten we neer op een van de stranden in het park. Ik wilde gaan zwemmen, maar terwijl ik het water in aan het lopen was, gooide een van de sterke golven een steen tegen mijn enkel waardoor ik een bloedende schaafwond opliep. Toen ben ik het water meteen uitgegaan en ben in de schaduw gaan liggen, zover dat kon. Daar heb ik uren gelegen, ook een beetje slapen, en uiteindelijk was ik alsnog verbrand! We zagen meerdere keren apen en zelfs twee wasberen vanuit het bos naar het strand rennen om eten te zoeken. We zagen hoe een aap een zak met brood van een Amerikaan die naast ons zat, jatte. Zo raakten we aan de praat met het groepje van vier Amerikaanse studenten, die ook in ons hostel bleken te zitten.

Niet lang daarna gingen we terug en begon het onderweg te regenen. Terug in het hostel heb ik een tijdje op het balkon gezeten, en daar nog een ander groepje Amerikaanse studenten ontmoet, die twee maanden in Costa Rica waren voor een antropologisch onderzoek. Ik begin Amerikanen steeds leuker te vinden, want het zijn zulke gezellige en gemakkelijke mensen. Veel minder zeurderig en arrogant dan Europeanen.

Voor ons avondeten namen Simone, Miranda en ik later de bus naar Quepos, het dorpje aan de andere kant beneden, waar we in een gezellig restaurant aten. ´s Avonds hebben we nog een tijdje op het balkon gezeten, waarna Simone en Miranda met anderen naar een feestje beneden gingen, en ik nog even op internet ging en daarna ging slapen (weer doodmoe!).

Zondagmorgen gingen de anderen weer op het strand liggen, en besloot ik een poging te wagen te voet vanaf de heuvel naar beneden te lopen naar de kust. Een van de mensen van het hotel wees me op de kaart en weg aan en die nam ik, maar helaas bleek het laatste stuk afgesloten te zijn. Dus liep ik terug. Het uitzicht was daar prachtig, maar ja, ik had dus geen werkende camera meer.

Via het hostel ging ik daarna naar beneden naar het strand, waar ik met de rest in een café met flatscreens de FINALE zou gaan kijken. Ik wist serieus niet of ik voor Nederland of voor Spanje was; eigenlijk was ik voor allebij. Dat werd me niet zo in dank afgenomen door de andere meiden, dus ik zag al een klein beetje op tegen het kijken van de wedstrijd met hen.

In het café bleek echter ie-de-reen voor Spanje te zijn. Bovendien kwam ik recht voor de voorste tv te zitten naast de Amerikaan wiens brood op het strand gejat was, die ook erg voor Spanje was. Uiteindelijk was ik erg blij dat ik niet naast de Nederlandse meiden zat, want gedurende de wedstrijd werd ik steeds banger (!) dat Nederland zou scoren en besefte ik steeds meer dat ik veel liever blije Spanjaarden wilde zien dan blije Nederlanders. Erg hè...

En toen werd het de tweede helft... ¡España! riep het café. En toen kwam de verlenging... ¡Vamos vamos! riep het café. En de tweede helft van de verlenging... ¡VAMOS ESPAÑA! brulde het café. En toen... JA! Toen ging het dak eraf. Goal.

Natuurlijk bleef ik uit respect voor Nederland zitten, maar tenslotte kon ik het niet laten om mee te klappen en toen kreeg ik een dolenthousiaste dubbele high five van de springende Amerikaan naast me.

En twee minuten later viel de electriciteit uit.

Langzaam stroomde het café leeg, en bleef ik met twee meisjes uit ons hostel en nog wat mensen achter op het balkonnetje. Met een paar biertjes werd het steeds gezelliger, en ik sprak met een paar Ticos, een vrouw uit Argentinië die theologie en filosofie doceerde en een Fins meisje op doorreis. Ondertussen had ik telkens één oog op de gillende Spanjaarden op de tv die weer aangegaan was.

Niet veel later ging onze bus en stapten we in de plensregen in, waarbij natuurlijk mijn kleine rugzakje met mijn handdoek en broodjes in de modderstroom viel. Toen was mijn avondeten: verzopen puddingbroodje met zandkorrels. Ach ja.

Na vier uur karren en een beetje slapen met hoofdpijn, waren we rond 9 uur ´s avonds in San José en nam ik een taxi naar huis.

Nu is het maandag en heb ik al weer school gehad. Vandaag was ook mijn bijeenkomst over het vrijwilligerswerk en uiterlijk vrijdag moet ik een park kiezen waar ik ga werken. Ik ben er nog niet uit, maar ik heb wat gepraat met degene die ons de uitleg gaf om een beter idee te krijgen. Ik wil het liefst in een niet al te warm park, want de hitte in Manuel Antonio herinnerde mij met een pets in mijn gezicht aan de hitte in Cambodja, waar ik daar in de laatste week letterlijk ziek van werd. Ik kan er gewoon niet goed tegen, 35 graden in een supervochtig klimaat met brandende zon en dan ook moeten werken!

Helaas is bijna het hele land zo, behalve de centrale hooglanden waar San José ligt. Nu heb ik een paar parken aangeraden gekregen waar het iets minder warm is, waaronder Arenal. Arenal is een van de vulkanen van Costa Rica, en wel degene die permanent een rookpluim heeft en die je sommige avonden vuur en lava de nacht in kan zien spuwen. Hij staat in de top 10 meest actieve vulkanen ter wereld.

Ik denk dat ik dat park ga kiezen. Ik bedoel, kom op! Was is er mooier dan bij een actieve vulkaan werken? Maar ja, don´t get your hopes up too high, want ik moet eerst maar zien dat er echt wel plaats is enzovoorts.

Komend weekend ga ik naar Puerto Viejo, een stad in het zuiden aan de Caribische kust (dus nu de andere zee maar eens zien!), waar de drie meiden die ik uit het vliegtuig ken op een talenschool zitten. Het plan is dat we een snorkeling tour gaan doen, een naar een van de indianenreservaten gaan die je daar kunt bezoeken.

Zo, dit verhaal is lang genoeg. Meer op... donderdag, denk ik.

Groetjes, Free

PS: na de halve finale die Spanje won heb ik twee kranten gekocht, en vandaag weer twee. Nu heb ik tientallen bladzijden vol gillende Spanjaarden, huilende Nederlanders, allerlei reviews, beschouwingen, interviews, citaten, krachttermen, krantenkoppen en Spaanse kreten, met als bekroning een twee pagina´s grote foto van het Spaanse elftal. Die gaat thuis aan de muur. :D