Het begon met regen, regen, en nog eens regen.

Op vrijdagochtend ging ik vroeger van huis om mijn camera op te halen bij het reparatiemannetje, maar hij was nog niet klaar en ik legde uit dat ik niet kon wachten omdat de bus om 10 uur ging. Toen kreeg ik een andere camera te leen, een groot ding met kolossale fotokaarten uit het stenen tijdperk waar precies 27 foto´s op passen als je ze op klein formaat instelt. Ik was nog net op tijd voor de bus (godzijdank!) waar Inga, mijn Duitse reisgenote, al in zat,en toen reden we vier en een half uur door de regen richting de Caribische kust. Via Limon en Cahuita kwamen we om half drie aan in Puerto Viejo, waar we een hotel gingen zoeken. We kwamen eigenlijk meteen uit bij Hotel Puerto Viejo, een echt packpackersoord met ´cabinas´ van hout met gaas voor de ramen en niets anders dan bedden. Die cabinas zijn in de achtertuin van het gebouw schots en scheef over elkaar gebouwd alsof er elke maand eentje bijkwam. In verschillende hoeken waren wc´s, koude en warme douches en kraantjes waarvan het water allemaal uit grote regenwaterreservoirs kwam. Er hing hier en daar een stevige wietwalm, maar de rest van het weekend zou blijken dat dat een niet te ontwijken onderdeel is van het leven aan de Caribische kust. Volgens mij is de hele Caribbean van boven gezien één grote marihuanah-rookpluim.

Om vier uur ontmoetten we Jitske en Kirsten, die ik uit het vliegtuig ken, voor het plaatselijke internetcafé, en met hen gingen we wat drinken. Vervolgens lieten ze ons het dorp zien, waar je met een paar straten wel doorheen bleek te zijn. Zo anders dan San José! Alles is er klein en simpel; er zitten voornamelijk hostels, restaurants en toeristenwinkeltjes, surf- en snorkel tentjes en bars. Ondanks dat vond ik dat het meeviel met de hoeveelheid toeristen; Manuel Antonio was veel erger.
Na te voet het populaire strand Playa Cocles bezocht te hebben, aten Inga en ik in het goedkoopste restaurant wat we konden vinden. ´s Avonds rond tien uur ontmoetten we Jitske en Kirsten weer in een bar genaamd Tex Mex, waar we wat dronken (Cuba Libre, oftewel rumcola) en de rondhangende rasta´s bekeken. Jawel, de lokale cultuur is er daar eenwaarvoor de trefwoordenJamaica,rasta, dreadlocks, reggae, Bob Marley, marihuanah, Che Chevara en Cuba het meest passend zijn. Op iedere straathoek verkoopt men rood-geel-groene vlaggen, kettingen met hennepbladvormige hangers, reggaecd´s en overal kun je dreadlocks of vlechtjes of wat dan ook laten maken.

Zaterdagmorgen bleek ik een mieren-ramp rond het pakje koekjes in mijn tas te hebben, zo erg dat ik mijn tas niet meer met blote handen op kon pakken. Met plastic zakken om mijn handen gebonden heb ik de koekjes verwijderd, mijn spullen uit mijn tas gehaald en met een slipper heb ik er een deel doodgeslagen, maar de populatie was nog niet eens voor een kwart uitgeroeid dus besloot ik de boel te laten liggen tot de beesten vanzelf weg zouden gaan (was pas na ongeveer 24 uur het geval was).
Om half 10 namen we de bus naar Cahuita om daar het nationale park te bezoeken. Gelukkig was het weer aardig omgeslagen en was het eigenlijk perfect; een beetje wolken die de brandende zon tegenhielden, maar geen regen. Het park vond ik een behoorlijk succes; we zagen er niet zo veel beesten als in Manuel Antonio, maar ik vond het park zelf mooier. We zagen brulapen, hagedissen, krabben, grote bananenspinnen (vreselijk, dezelfde als die in Peru voor het raam zaten), een kolibri, een luiaard, hele grote felblauwe vlinders en toen ik in het water ging staan, kwamen er een paar witte vissen aan mijn voeten snuffelen.
Inga wilde vrij vroeg teruggaan om smiddags te gaan surfen, maar op het busstation zeiden ze tegen haar dat de volgende bus pas om kwart voor vier ging. Dat geloofde ik niet (ik geloofde haar wel, maar kon me gewoon niet voorstellen dat het echt zo was) dus ging ik hetvragen en toen bleek er binnen10 minuteneen te gaan. Dus namen we de bus terug en liepen we vervolgens naar Playa Cocles waar Inga een surfboard huurde en een surflesje nam. Ik ging ondertussen lekker zwemmen.
Tegen de tijd dat het donker werd, liepen we terug naar Puerto Viejo, onderweg bij winkeltjes kijkend naar mooie sieraden (heb een mooi paar oorbellen gekocht). Die avond aten we in een ander restaurantje met Jitske en Kirsten, waarna Inga en ik teruggingen naar ons hostel, douchten en vroeg naar bed gingen, zover dat kon met de dreunende bars vlak achter het hotel.

Op zondagochtend wilden we naar een Rescue Center voor allerhande dieren, maar dat bleek gesloten te zijn toen we er kwamen. Dus gingen we maar naar het strand. We gingen naar een smal strookje strand dat langs het dorp loopt, en het bleek dat dat echt een perfecte plek is om te zwemmen, omdat het water superrustig en prachtig helder is. Wel zitten er overal stukken of hele rotsen rif, waardoor ik nu een schram op mijn dijbeen en een sneetje in mijn handpalm heb. Maar verder was het zwemmen echt heerlijk, het water van de Caribische zee is volgens mij nog warmer dan van de Pacifische en het was lekker zonnig. Tegen half drie gingen we lunchen en deelden Jitske en ik een pizza. Daarna gingen Inga en ik via het hotel naar de bus, die om vier uur vertrok naar San José.

Nu is mijn derde week op school begonnen. Ondertussen heb ik ook mijn vrijwilligersproject gekozen: Refugio Mixto de Vida Silvestre Romelia. Het is me nog niet helemaal duidelijk wat het precies is, maar de omschrijving klinkt als een combinatie van een nationaal park en een boerderij-achtig project. Het is gelegen op 3 km van het stadje Montezuma, in het zuidelijkste puntje van het schiereiland Nicoya, wat in het noorden aan de Pacifische kust ligt. Het is iets van 12 uur met de bus vanaf San José, dus dat wordt leuk volgend weekend.
Ik geniet nog even van de luxe van de stad.... (Romelia heeft niet eens electriciteit...)