Frederike in Costa Rica!

Korte update

Eventjes een hele korte update; want schrijven is er volledig bij ingeschoten de afgelopen weken.

Ik ben inmiddels klaar in San Jose met mijn taallessen, en ben net gearriveerd in Montezuma voor mijn vrijwiligersproject. Ik weet nog niet hoe lang ik hier ga blijven.
Het weekend na Puerto Viejo heb ik op vrijdag een tour van een halve dag gedaan naar de vulkaan Irazu, waar je op kan en de drie kraters kan zien, en op dezelfde dag heb ik het Nationaal Museum bezocht. De rest van het weekend ben ik naar La Fortuna geweest, het plaatsje bij de actieve vulkaan Arenal, waar ik ook een tour heengemaakt heb en heb gezwommen in een van de 'hot springs'. Helaas was het zwaarbewolkt dus heb ik 's avonds in het donker de beroemde lavastromen die je hier kunt zien, niet gezien.

De afgelopen week en het weekend was een chaos; er moest heel veel geregeld worden en er ging heel veel mis. Ik wilde met Julia, Duits meisje, naar Montezuma maar dat kon niet, andere plaatsen konden ook niet vanwege een kapotte brug die de panamerikaanse snelweg afsloot, na heel veel gedoe was de enige mogelijkheid dat we ergens heengingen vanwaaruit we weer terugkonden naar San Jose voor een extra nacht en daarna pas naar onze projecten. Dus zijn we naar Puerto Viejo gegaan, voor haar de eerste keer, voor mij de tweede. Onderweg ontmoetten we bij toeval een Nederlands meisje met wie ik in Nederland al ge-emaild had en die ging ook mee.

Zondagavond was ik terug bij mijn gastgezien en vanochtend had ik om 6 uur de bus naar Puntarenas, daar de ferry naar het schiereiland en daar opnieuw de bus, en toen in een plaatsje een andere bus naar Montezuma.

Het gedoe van de afgelopen week omvatte verder heel veeel gezeur rond mijn camera (die de reparatie niet overleefd heeft; de camerawinkel heeft een nieuwe voor me in elkaar gezet. vraag niet naar de details) en rond mijn geld, want het gestuurde geld was eerst op, vervolgens vond ik een werkende pinautomaat, vervolgens stopte die met werken en moest ik op het allerlaatste moment mama nog een keer vragen geld te sturen en dat moest ik in Puerto Viejo ophalen.

Nou ja, alles is weer goed gelukkig.

Of er zolang ik hier ben nog meer foto's en verhalen volgen weet ik niet, want ik moet maar zien wanneer ik weer internet heb.

Ciao!!

The Caribbean: Puerto Viejo

Het begon met regen, regen, en nog eens regen.

Op vrijdagochtend ging ik vroeger van huis om mijn camera op te halen bij het reparatiemannetje, maar hij was nog niet klaar en ik legde uit dat ik niet kon wachten omdat de bus om 10 uur ging. Toen kreeg ik een andere camera te leen, een groot ding met kolossale fotokaarten uit het stenen tijdperk waar precies 27 foto´s op passen als je ze op klein formaat instelt. Ik was nog net op tijd voor de bus (godzijdank!) waar Inga, mijn Duitse reisgenote, al in zat,en toen reden we vier en een half uur door de regen richting de Caribische kust. Via Limon en Cahuita kwamen we om half drie aan in Puerto Viejo, waar we een hotel gingen zoeken. We kwamen eigenlijk meteen uit bij Hotel Puerto Viejo, een echt packpackersoord met ´cabinas´ van hout met gaas voor de ramen en niets anders dan bedden. Die cabinas zijn in de achtertuin van het gebouw schots en scheef over elkaar gebouwd alsof er elke maand eentje bijkwam. In verschillende hoeken waren wc´s, koude en warme douches en kraantjes waarvan het water allemaal uit grote regenwaterreservoirs kwam. Er hing hier en daar een stevige wietwalm, maar de rest van het weekend zou blijken dat dat een niet te ontwijken onderdeel is van het leven aan de Caribische kust. Volgens mij is de hele Caribbean van boven gezien één grote marihuanah-rookpluim.

Om vier uur ontmoetten we Jitske en Kirsten, die ik uit het vliegtuig ken, voor het plaatselijke internetcafé, en met hen gingen we wat drinken. Vervolgens lieten ze ons het dorp zien, waar je met een paar straten wel doorheen bleek te zijn. Zo anders dan San José! Alles is er klein en simpel; er zitten voornamelijk hostels, restaurants en toeristenwinkeltjes, surf- en snorkel tentjes en bars. Ondanks dat vond ik dat het meeviel met de hoeveelheid toeristen; Manuel Antonio was veel erger.
Na te voet het populaire strand Playa Cocles bezocht te hebben, aten Inga en ik in het goedkoopste restaurant wat we konden vinden. ´s Avonds rond tien uur ontmoetten we Jitske en Kirsten weer in een bar genaamd Tex Mex, waar we wat dronken (Cuba Libre, oftewel rumcola) en de rondhangende rasta´s bekeken. Jawel, de lokale cultuur is er daar eenwaarvoor de trefwoordenJamaica,rasta, dreadlocks, reggae, Bob Marley, marihuanah, Che Chevara en Cuba het meest passend zijn. Op iedere straathoek verkoopt men rood-geel-groene vlaggen, kettingen met hennepbladvormige hangers, reggaecd´s en overal kun je dreadlocks of vlechtjes of wat dan ook laten maken.

Zaterdagmorgen bleek ik een mieren-ramp rond het pakje koekjes in mijn tas te hebben, zo erg dat ik mijn tas niet meer met blote handen op kon pakken. Met plastic zakken om mijn handen gebonden heb ik de koekjes verwijderd, mijn spullen uit mijn tas gehaald en met een slipper heb ik er een deel doodgeslagen, maar de populatie was nog niet eens voor een kwart uitgeroeid dus besloot ik de boel te laten liggen tot de beesten vanzelf weg zouden gaan (was pas na ongeveer 24 uur het geval was).
Om half 10 namen we de bus naar Cahuita om daar het nationale park te bezoeken. Gelukkig was het weer aardig omgeslagen en was het eigenlijk perfect; een beetje wolken die de brandende zon tegenhielden, maar geen regen. Het park vond ik een behoorlijk succes; we zagen er niet zo veel beesten als in Manuel Antonio, maar ik vond het park zelf mooier. We zagen brulapen, hagedissen, krabben, grote bananenspinnen (vreselijk, dezelfde als die in Peru voor het raam zaten), een kolibri, een luiaard, hele grote felblauwe vlinders en toen ik in het water ging staan, kwamen er een paar witte vissen aan mijn voeten snuffelen.
Inga wilde vrij vroeg teruggaan om smiddags te gaan surfen, maar op het busstation zeiden ze tegen haar dat de volgende bus pas om kwart voor vier ging. Dat geloofde ik niet (ik geloofde haar wel, maar kon me gewoon niet voorstellen dat het echt zo was) dus ging ik hetvragen en toen bleek er binnen10 minuteneen te gaan. Dus namen we de bus terug en liepen we vervolgens naar Playa Cocles waar Inga een surfboard huurde en een surflesje nam. Ik ging ondertussen lekker zwemmen.
Tegen de tijd dat het donker werd, liepen we terug naar Puerto Viejo, onderweg bij winkeltjes kijkend naar mooie sieraden (heb een mooi paar oorbellen gekocht). Die avond aten we in een ander restaurantje met Jitske en Kirsten, waarna Inga en ik teruggingen naar ons hostel, douchten en vroeg naar bed gingen, zover dat kon met de dreunende bars vlak achter het hotel.

Op zondagochtend wilden we naar een Rescue Center voor allerhande dieren, maar dat bleek gesloten te zijn toen we er kwamen. Dus gingen we maar naar het strand. We gingen naar een smal strookje strand dat langs het dorp loopt, en het bleek dat dat echt een perfecte plek is om te zwemmen, omdat het water superrustig en prachtig helder is. Wel zitten er overal stukken of hele rotsen rif, waardoor ik nu een schram op mijn dijbeen en een sneetje in mijn handpalm heb. Maar verder was het zwemmen echt heerlijk, het water van de Caribische zee is volgens mij nog warmer dan van de Pacifische en het was lekker zonnig. Tegen half drie gingen we lunchen en deelden Jitske en ik een pizza. Daarna gingen Inga en ik via het hotel naar de bus, die om vier uur vertrok naar San José.

Nu is mijn derde week op school begonnen. Ondertussen heb ik ook mijn vrijwilligersproject gekozen: Refugio Mixto de Vida Silvestre Romelia. Het is me nog niet helemaal duidelijk wat het precies is, maar de omschrijving klinkt als een combinatie van een nationaal park en een boerderij-achtig project. Het is gelegen op 3 km van het stadje Montezuma, in het zuidelijkste puntje van het schiereiland Nicoya, wat in het noorden aan de Pacifische kust ligt. Het is iets van 12 uur met de bus vanaf San José, dus dat wordt leuk volgend weekend.
Ik geniet nog even van de luxe van de stad.... (Romelia heeft niet eens electriciteit...)

¿Como se dice en Español ...?

Het is alweer donderdag, dus mijn week is voorbij. Er is niet veel spannends gebeurd, maar ik maak graag van de gelegenheid gebruik om een beetje te schrijven over mijn taallessen.

Toen ik hier aankwam, maakte ik een vliegende start met het herinneren van al mijn Spaans, omdat ik mijn eerste weekend meteen allerlei Costaricanen ontmoette (op de familiefeestjes) en dus acuut al mijn kunnen en kennen moest ophoesten. Binnen een paar dagen was ik al weer aardig on track, maar pas toen de taallessen starten kwam alles echt terug. Voor mijn gevoel was de eerste week voornamelijk herhalen en voortdurend ´ooohhhhja!´ denken.

Eerlijk gezegd was ik zelf verbaasd over hoeveel ik eigenlijk wist en hoeveel ik eigenlijk geleerd heb zowel in Spanje als in Peru. In Spanje blijk ik een stevige beginnersbasis in woordenschat en vooral grammatica te hebben opgedaan, en in Peru heb ik vooral heel veel ´doe-het-zelf-spaans´ geleerd, oftewel: hoekrijg je je boodschap overgebracht zonder moeilijke zinnen?

Ik was best wel trots toen ik in mijn eerste weekend hier een familielid aan Maria hoorde vragen of ik Spaans sprak, en Maria antwoordde: ja, maar je moet langzaam praten. Ze antwoordde gewoon ´ja´! Niet ´nauwelijks´, of ´een beetje´. :)
Op de talenschool zat ik deze week in een klas met Isabelle, die er vorige week ook al was, en Stefanie, uit New York. Anderhalve dag heeft er ook een Zwitserse jongen in onze klas gezeten, maar die heeft zich terug laten plaatsen in een andere klas omdat hij ons niveau niet aankon. Nou, dat had ik hem bij binnenkomst al kunnen vertellen. Het bleek meteen dat hij helemaal niets van Spaans wist, hij had het alleen een beetje in de praktijk geleerd, en hij verzon zelf de woorden die hij gebruikte, ervan uitgaand dat wanneer je Frans op zijn Spaans uitspreekt, je Spaans krijgt.

In de klas zijn we voornamelijk bezig onze woordenschat weer op te halen en uit te breiden (kledingstukken, meubels, lichaamsdelen, soorten weer, werkwoorden, je kent het wel) en relatief simpele grammatica te behandelen (tegenwoordige tijd van regelmatige werkwoorden en van de belangrijke onregelmatige werkwoorden, klein beetje verleden tijd, en allerlei woordsoorten en hun vormen).

Ik blijk nog heel erg veel Europees Spaanse woorden en uitspraken in mijn woordenschat te hebben, die ik dus allemaal in Spanje opgedaan moet hebben. Er zijn gróte verschillen tussen Europees Spaans en Amerikaans Spaans, voornamelijk in het gebruik van woorden en van vervoegingen (in Latijns Amerika bestaat de ´jullie-vorm´ van persoonlijk voornaamwoorden en werkwoorden niet, alleen de u-meervoudsvorm). Ook het stopwoordje-voor-het-einde-van-de-zin ¿no? bestaat hier niet, hier zeggen ze ¿verdad?.

Hier wordt er bovendien een jij-vorm gebruikt die in Spanje niet meer bestaat: vos. Gabriela, mijn lerares, legde vandaag uit dat dat een 16e eeuwse vorm is, die door de Spanjaarden in die tijd meegebracht is naar Amerika en hier is blijven bestaan, maar in Spanje uitgestorven is. Cool hè!

Zo kabbelen de lessen voort, terwijl het regenseizoen zich buiten doet gelden. Deze week was het behoorlijk koud hier in San José, maar dat vond ik niet zo erg want ik moest nog bijkomen van de allesverzengende hitte van de Pacifische kust.
Morgen vertrek ik om 10 uur samen met Inga, een Duits meisje, met de bus naar Puerto Viejo. Dit weekend wordt het dus de hitte van de Caribische kust, en ik ben benieuwd. Helaas regent het daar ook...

Groetjes, Frederike

PS: helaas zit het park Arenal (met de vulkaan) vol... Nu moet ik iets anders kiezen, maar omdat ik niet goed weet of ik tegen de hitte van de kuststreken kan, kies ik waarschijnlijk iets waar je ook één week heen kan, want dan kan ik na een week nog wisselen mocht het niet gaan.

Manuel Antonio & ¡Vamos España!

Hoi mensen,

weer een verhaaltje, dit keer over het weekend.

Op vrijdag had ik om half 7 ´s morgens samen met Simone en Miranda, ook Nederlands, de bus naar Manuel Antonio. Rond half 11 waren we bij ons hostel, Vista Serena. Toen we eerder in de week op school een hotel gingen boeken (de school doet dat allemaal voor je), was alles óf heel duur óf vol. Uiteindelijk pakte ik mijn Lonely Planet erbij (ik was de enige van ons drieën die er een had!) en haalde daar deze uit, die een hele goede recensie had, maar 15 dollar* per bed vroeg en beschikbaar was.

*In Peru was 15 dollar belachelijk veel (daarvoor had je een upscale hotel), maar hier is alles veeeel duurder. Bovendien is Manuel Antonio gewoon een ontzettend toeristische plek.

Daar kwamen we nu dus aan, en Vista Serena bleek inderdaad een vista serena te hebben: een prachtig, sereen uitzicht vanaf een heuvel op de bossen die naar de stranden toelopen, met daar achter de eindeloze Pacific. Helaas konden we nog niet inchecken, dus hebben we onze spullen daar gelaten en zijn we naar het strand gegaan.

Al snel werd duidelijk hoe allesverzengend heet het daar is; zeker in de zon op het strand. Natuurlijk ben ik verbrand, maar erger vond ik dat je gewoon niet aan de hitte ontkomt. Toch was het strand geweldig en de zee heerlijk om in te zwemmen; niet te koud en met werkelijk prachtige golven. Na een tijdje zagen we een paar kleine aapjes over de daken van de restaurants achter ons rennen, die na een tijdje via de electriciteitsdraden overliepen naar de bomen boven ons. We zijn blijven liggen tot het donker werd (rond 6 uur), en we een prachtige zonsondergang op de foto konden zetten. (Dat was ook meteen het laatste wat ik fatsoenlijk gefotografeerd heb, want toen begon het al dat de lens van mijn camera niet meer uitging wanneer ik hem aanzette. De volgende ochtend was het helemaal gebeurd helaas.) Daarna hebben we gegeten in een pizzeria en zijn daarna naar ons hostel teruggegaan. We namen de bus, maar die ging halverwege de kronkelweg de heuvel op kapot, dus moesten we verder lopen.

Het hostel was echt zo´n gezellig backpackersoord, met een overdekt balkon met hangmatten, stoelen en tafels, een keuken, internet, een tv, een radio en meer. Veel gezellige figuren en de hele dag muziek. Ik ben gaan douchen en ben daarna als een blok in slaap gevallen, ondanks het permanent ratelende airconditioning-apparaat en de muziek vanaf het balkon.

De volgende dag gingen we rond 7 uur naar beneden (het gebied rond het strand met alle restaurants en winkels), waar we met onze gids, die we de vorige dag ontmoet hadden, hadden afgesproken. Hij hete Manuel en hade en enorme verrekijker op statief mee, die heel erg nuttig bleek te zijn.

Met hem gingen we het park binnen. Je loopt er over een vrij brede weg een oerwoud in, oftewel een enorme chaos van bomen en planten waar je in eerste instantie niets in ziet. Maar Manuel wees ons al snel op allerlei vogels en na een paar honderd meter zagen we al weer de eerste apen. Op verschillende plaatsen stopte Manuel om de verrekijker in te stellen en dan zagen we slapende vleermuizen, insecten, spinnen, luiaards, apen, bijennesten, hagedissen en salamanders en op het einde in een gebied met water zelfs een krokodil! Mijn favoriet was een vogel die deed alsof hij het verlengde van een afgebroken tak was. Het was een bruin beest met een perfect gevlekt verendek die op een afgebroken tak zat, met zijn kop in zijn vleugels, en zo net een extra stuk tak leek.

Na de tocht met onze gids, en een rondwandeling over een schiereiland(je) met mooie uitzichten, zakten we neer op een van de stranden in het park. Ik wilde gaan zwemmen, maar terwijl ik het water in aan het lopen was, gooide een van de sterke golven een steen tegen mijn enkel waardoor ik een bloedende schaafwond opliep. Toen ben ik het water meteen uitgegaan en ben in de schaduw gaan liggen, zover dat kon. Daar heb ik uren gelegen, ook een beetje slapen, en uiteindelijk was ik alsnog verbrand! We zagen meerdere keren apen en zelfs twee wasberen vanuit het bos naar het strand rennen om eten te zoeken. We zagen hoe een aap een zak met brood van een Amerikaan die naast ons zat, jatte. Zo raakten we aan de praat met het groepje van vier Amerikaanse studenten, die ook in ons hostel bleken te zitten.

Niet lang daarna gingen we terug en begon het onderweg te regenen. Terug in het hostel heb ik een tijdje op het balkon gezeten, en daar nog een ander groepje Amerikaanse studenten ontmoet, die twee maanden in Costa Rica waren voor een antropologisch onderzoek. Ik begin Amerikanen steeds leuker te vinden, want het zijn zulke gezellige en gemakkelijke mensen. Veel minder zeurderig en arrogant dan Europeanen.

Voor ons avondeten namen Simone, Miranda en ik later de bus naar Quepos, het dorpje aan de andere kant beneden, waar we in een gezellig restaurant aten. ´s Avonds hebben we nog een tijdje op het balkon gezeten, waarna Simone en Miranda met anderen naar een feestje beneden gingen, en ik nog even op internet ging en daarna ging slapen (weer doodmoe!).

Zondagmorgen gingen de anderen weer op het strand liggen, en besloot ik een poging te wagen te voet vanaf de heuvel naar beneden te lopen naar de kust. Een van de mensen van het hotel wees me op de kaart en weg aan en die nam ik, maar helaas bleek het laatste stuk afgesloten te zijn. Dus liep ik terug. Het uitzicht was daar prachtig, maar ja, ik had dus geen werkende camera meer.

Via het hostel ging ik daarna naar beneden naar het strand, waar ik met de rest in een café met flatscreens de FINALE zou gaan kijken. Ik wist serieus niet of ik voor Nederland of voor Spanje was; eigenlijk was ik voor allebij. Dat werd me niet zo in dank afgenomen door de andere meiden, dus ik zag al een klein beetje op tegen het kijken van de wedstrijd met hen.

In het café bleek echter ie-de-reen voor Spanje te zijn. Bovendien kwam ik recht voor de voorste tv te zitten naast de Amerikaan wiens brood op het strand gejat was, die ook erg voor Spanje was. Uiteindelijk was ik erg blij dat ik niet naast de Nederlandse meiden zat, want gedurende de wedstrijd werd ik steeds banger (!) dat Nederland zou scoren en besefte ik steeds meer dat ik veel liever blije Spanjaarden wilde zien dan blije Nederlanders. Erg hè...

En toen werd het de tweede helft... ¡España! riep het café. En toen kwam de verlenging... ¡Vamos vamos! riep het café. En de tweede helft van de verlenging... ¡VAMOS ESPAÑA! brulde het café. En toen... JA! Toen ging het dak eraf. Goal.

Natuurlijk bleef ik uit respect voor Nederland zitten, maar tenslotte kon ik het niet laten om mee te klappen en toen kreeg ik een dolenthousiaste dubbele high five van de springende Amerikaan naast me.

En twee minuten later viel de electriciteit uit.

Langzaam stroomde het café leeg, en bleef ik met twee meisjes uit ons hostel en nog wat mensen achter op het balkonnetje. Met een paar biertjes werd het steeds gezelliger, en ik sprak met een paar Ticos, een vrouw uit Argentinië die theologie en filosofie doceerde en een Fins meisje op doorreis. Ondertussen had ik telkens één oog op de gillende Spanjaarden op de tv die weer aangegaan was.

Niet veel later ging onze bus en stapten we in de plensregen in, waarbij natuurlijk mijn kleine rugzakje met mijn handdoek en broodjes in de modderstroom viel. Toen was mijn avondeten: verzopen puddingbroodje met zandkorrels. Ach ja.

Na vier uur karren en een beetje slapen met hoofdpijn, waren we rond 9 uur ´s avonds in San José en nam ik een taxi naar huis.

Nu is het maandag en heb ik al weer school gehad. Vandaag was ook mijn bijeenkomst over het vrijwilligerswerk en uiterlijk vrijdag moet ik een park kiezen waar ik ga werken. Ik ben er nog niet uit, maar ik heb wat gepraat met degene die ons de uitleg gaf om een beter idee te krijgen. Ik wil het liefst in een niet al te warm park, want de hitte in Manuel Antonio herinnerde mij met een pets in mijn gezicht aan de hitte in Cambodja, waar ik daar in de laatste week letterlijk ziek van werd. Ik kan er gewoon niet goed tegen, 35 graden in een supervochtig klimaat met brandende zon en dan ook moeten werken!

Helaas is bijna het hele land zo, behalve de centrale hooglanden waar San José ligt. Nu heb ik een paar parken aangeraden gekregen waar het iets minder warm is, waaronder Arenal. Arenal is een van de vulkanen van Costa Rica, en wel degene die permanent een rookpluim heeft en die je sommige avonden vuur en lava de nacht in kan zien spuwen. Hij staat in de top 10 meest actieve vulkanen ter wereld.

Ik denk dat ik dat park ga kiezen. Ik bedoel, kom op! Was is er mooier dan bij een actieve vulkaan werken? Maar ja, don´t get your hopes up too high, want ik moet eerst maar zien dat er echt wel plaats is enzovoorts.

Komend weekend ga ik naar Puerto Viejo, een stad in het zuiden aan de Caribische kust (dus nu de andere zee maar eens zien!), waar de drie meiden die ik uit het vliegtuig ken op een talenschool zitten. Het plan is dat we een snorkeling tour gaan doen, een naar een van de indianenreservaten gaan die je daar kunt bezoeken.

Zo, dit verhaal is lang genoeg. Meer op... donderdag, denk ik.

Groetjes, Free

PS: na de halve finale die Spanje won heb ik twee kranten gekocht, en vandaag weer twee. Nu heb ik tientallen bladzijden vol gillende Spanjaarden, huilende Nederlanders, allerlei reviews, beschouwingen, interviews, citaten, krachttermen, krantenkoppen en Spaanse kreten, met als bekroning een twee pagina´s grote foto van het Spaanse elftal. Die gaat thuis aan de muur. :D

Ticos, Spaans, regen en voetbal

Hoi mensen

ten eerste: het spijt me bijna dat ik nu niet in nederland ben om de voetbal gekte mee te maken! Dit is historisch, we staan in de finale! Tegen Spanje! We gaan volgens mij grandioos verliezen, maar daar gaat het niet om.

Mijn weekend verliep goed. Ik ben zaterdagmiddag met Maria meegeweest naar Cartago, ongeveer 45 minuten met de bus. San José, Cartago, Alajuela en andere grote steden liggen in de Central Valley, een grote vallei midden in het centrale gebergte. Vanuit de bus zie je dat de vallei zich ver uitstrekt en dat er overal buitenwijken op de hellingen liggen. Alleen het stadscentrum is dicht op elkaar gebouwd, de rest van de stad ligt midden tussen het groen met veel parken, lage huizen en brede straten.

Zaterdagavond ging ik mee naar het feest van een neef van Lucrecia, die gaat trouwen. Het feest was in een bergdorpje boven Cartago, in iets wat leek op de opslagruimte van een werkplaats. De Ticos (zoals de Costa Ricanen zichzelf noemen) zijn erg op hun familie gesteld, en hebben vaak ook grote families. Op het feest werd harde latinomuziek gedraaid, heel veel cola gedronken, gepraat, gedanst, en gebarbecued in de deuropening waardoor de ruimte af en toe blauw stond. Het was erg gezellig, maar communicatie ging natuurlijk vrij moeilijk.

Op zondag ging ik mee naar nog een feest: de 50e verjaardag van een zus van Lucrecia, in hun ouderlijk huis in hetzelfde dorpje. Daar was nog meer familie, en het feest duurde de hele dag. Er werd een standaard Costaricaans menu geserveerd: rijst met bonen, taco´s, vlees en salade. Ook was er een gigantische witroze taart aangesleept. Natuurlijk werd ik na een tijdje door een van de ooms de dansvloer opgesleept onder luid gejoel van de hele familie. Ach... dat vinden ze allemaal prachtig. ;)

Op maandag ging ik samen met Maria met de bus naar de talenschool, de Costa Rican Language Academy. Zij bracht meom te laten zien waar de school is en hoe ik er kom. Ik moet een bus nemen die praktisch voor de deur stopt, maar in buitenwijken kennen ze geen bushaltes dus je moet je hand opstekenen ermee wapperen om de bus te stoppen. Je betaalt bij de ingang contant aan dechauffeur en als jeuit wilt stappen moet je aan een touw trekken dat van voren naar achteren door de de bushangt. Demeeste bussen rijden overigens permanent met hun deuren open.

De talenschool is mooi, ruim en vrijluxe(luxer dan Enforex in Valencia). Er is eenportier (dat is vrij normaal hier overigens, alle banken en dergelijke hebben er eenen in de woonwijken heb je hier en daar nachtwachten), een grote receptie, een keuken, vele lokalen, een koffiehoek waar je de hele dag gratis koffie, water en ´s ochtendslimonade kunt halen, een computerruimte, een restaurantje waar jelunch kunt halen en een binnentuin met ligstoelen. Ik werd ingedeeld in een klasje met Simone, ook Nederlands, en een Duits en een Frans meisje. Zij hebben allemaal een aantal jaar Spaans op school gehad en ik ben trots dat ik daar tegenop kan! Ik heb 5 uur per dag les, van 8 tot 12 en van 1 tot 3.

Maandag werd ik ook weer opgehaald door Maria. Met de bus gingen we terug, alleen: file! Als je denkt dat je in Nederland een file hebt gezien, kom naar Costa Rica! Elke dag tussen 3 en 7 (of later misschien zelfs?) staat de hele stad vast!

Dinsdag had ik weerles om9 uur, maar vanaf half 1keek ik op school met andere Nederlanders de wedstrijd tegen Uruguay. Yeah.
Na school ging ik op zoek naar meer banken met pinautomaten, want mijn pinpas was nog nergens geaccepteerd en ik had op de site van de ING gelezen dat dat komt doordat er een nieuw systeem van chips is dat nog niet overal in Costa Rica ingevoerd is. Balen. Ik ben overal geweest, naar de meeste Costaricaanse banken, naar Scotiabank, naar een luxe Chinese bank en nog veel meer, maar nergens lukte het. Thuis legde ik het probleem aan mijn gastfamilie uit. Ik had de hoop al min of meer opgegeven, maar ze hebben me ´s avonds nog met de auto naar een grote supermarkt gebracht met 3 pinautomaten, maar nergens kon ik pinnen. Helaas. Het volgende plan is dat mama me geld stuurt.

Vanochtend had ik weer les en in de pauzes overlegde ik met een paar anderen wat we in het weekend gaan doen. Het plan is om naar het nationaal park Manuel Antonio te gaan, ongeveer het beroemdste Costaricaanse nationale park, aan de pacifische kust. We hebben maar 4 dagen per week les, dus vrijdag kunnen we al weg.
In de middagpauze kon ik een halfuurtje zien van de wedstrijd Duitsland-Spanje, maar daarin gebeurde er niets. Onze hele school zit trouwens vol metDuitsers, die met zijn allen de wedstrijd elders gingen kijken. Ik en anderen waren best blij dat Duitsland verloren had, dat scheelt weer een hoop gedoe ;).

Hier in Costa Rica is het nu regenseizoen, en dat betekent dat het elke dag aan het eindvan de middag gaat regenen. En met regenen bedoel ik REGENEN, dus plenzen, gieten, pijpenstelen, cats and dogs, en meer. En onweren, zo dat je de flitsen op kleine afstand ziet en er dan een knal als een kanonschot klinkt. ´s Morgens is het meestal droog en redelijk zonnig. ´s Nachts kan het ook nog regenen.
Vandaag heeft het heel veel geregend. De Ticos lopen allemaal met paraplus; regenjassen zijn voor buitenlanders legde Gabriela, mijn lerares, uit. Er is trouwens een verschil in het soort paraplus voor mannen (met een krom handvat, paraguas genaamd) en paraplus voor vrouwen (sombrillo, met recht handvat).

Meer Ticogewoontes ga ik wel een keer in een apart item zetten. Dat zijn er zoveel!

Nu is het 10 voor 8 en ga ik nog een beetje lezen en dan naar bed; bedtijd is hier normaal ongeveer 9 uur. Scholen beginnen hier om 7 uur ´s morgens! Mijne gelukkig niet :)

Liefs, Frederike

PS: Ik heb een krant gekocht vandaag, met heel groot ¡Súper naranja! (superoranje!)op de voorpaginaen een grote foto van Heitinga en Snijder. Ik moet het nog lezen, maar vanochtend liet Luis me een andere Costaricaanse krant zien met twee pagina´s over Nederland. Heel veel foto´s van oranjefans, van het museumplein, citaten van Nederlandse voetballers en Nederlandse fans (in het Spaans uiteraard). Supergrappig!!

Langs de weg waar mijn busrijdt hangt trouwens een groot billboard met een gigantische foto van Christiano Ronaldo ende tekst: ´Ronaldovertelt u de score!´ En daaronder de twee halvefinales met de (inmiddels ingevulde) scores. Ze zijn hardstikke gek hier.

Aangekomen!

Hoi allemaal,

dit wordt een niet al te lang verhaaltje want ik heb niet zo veel tijd.
Ik ben aangekomen in Costa Rica, na een lange reis die ik gelukkig vanaf Newark kon delen met 3 andere Nederlandse meiden ook op weg naar een taalcursus, maar dan in Porto Viejo in plaats van in San José.
Rond 10 uur ´s avonds werd ik naar mijn gastgezin gebracht en daar zit ik nu. Ik woon bij Lucrecia en Luis en hun dochter Maria. Ze hebben een mooi huis, helemaal beganegrond, met veel kamers en veel tv´s! Tot nu toe (het is nu 11 uur s´morgens) heb ik een beetje kennisgemaakt met Lucrecia aan het ontbijt, die me rondgeleid heeftin huis en me alles uitgelegd heeft,envoetbal gekeken met Luis (Duitsland 4-0 tegen Argentinië!). Voetbal kijken gebeurt hier op een enorm plasmascherm en met onmisbaar superkomisch ratelend commentaar in het spaans, met twee commentatoren die door elkaar GOOOOOOOOOOAAAAAAAL roepen en dat het liefst 2 minuten aanhouden als er een doelpunt valt. Ik heb er met die 3 goals van Duitsland die ik gezien heb, uiteraard van kunnen genieten ;). Luis was blij want hij was voor Duitsland. Hij heeft een hekel aan Maradona, zegt ie.

Straks ga ik met Maria mee naar Cartago. Vanavond mag ik ook mee naar een feest van de neef van Lucrecia, ook in Cartago. Ik ben benieuwd hoe de rest van de dag wordt. Ik hoop niet dat ik om ga vallen, want mijn jetlag is natuurlijk nog niet over.

Tot gauw!

Groetjes, Frederike

Toch nog een reislogje!

Hoi lieve mensen,

toch nog maar een weblogje over Costa Rica, heb ik besloten. :) Verhalen zal ik genoeg te vertellen hebben, en dit is toch leuker dan rondmailen! Voor iedereen die in de mailinglijst staat: voel je vrij om je daarvoor af te melden want ik weet heel goed hoe irritant het kan zijn om alsmaar mails te krijgen! Zie je aanmelding door mij als een subtiele verwijzing dat ik een weblog schrijf, da's alles... ;)

Voor wie mijn plannen nog niet precies kende: ik ga 4 weken taalcursus Spaans doen in San José (hoofdstad), waar ik vanaf morgenavond (help! zo snel al!) bij een gastgezin verblijf. Daarna ga ik nog eens 4 weken vrijwilligerswerk doen in een natuurpark, en ter plekke mag ik in overleg gaan besluiten welk natuurpark dat wordt.

Morgenochtend vlieg ik om 09.15 precies naar Newark, New york, en daar heb ik bijna zes uur wachttijd voor ik doorvlieg naar San José.

World Ticket Center stuurt van die lieve mailtjes voor vertrek met het enthousiaste kopje 'het weer op je bestemming!' waar al dagenlang alleen maar regenwolksymbooltjes te zien zijn.:p
Ach, wat had ik kunnen verwachten, midden in het regenseizoen.

Nou ja, hopelijk kan ik binnen een paar dagen een update schrijven vanuit Costa Rica.

Tot snel!!

Groetjes, Frederike

PS: mijn Peru blog staat trouwens ook nog steeds online zag ik. :) Heeft dezelfde link als deze, alleen vul jein plaats van 'costarica' 'peru' in.